حور چشمان ملایک منظرند

آن که بر عذرا دل از ما می برند

زین هوس ناکان تر دامن چو گل

نیستند این ها گروهی دیگرند

می از آن خم خانه کایشان می کشند

پس بدان پیمانه کایشان می خورند

شوق می آرند و حالت می کنند

روح می بخشند وجان می پرورند

عقل را از خانه بر در می نهند

پرده ناموس و نامش می درند

نفس را دستار در گردن کشان

از سر بازار بر می آورند

پارسایان را خراباتی کنند

گر شبی بر خیل ایشان بگذرند

در حریم راستان پاک باز

اهل دل إلا به حرمت ننگرند

بر کمال حسنشان صاحب دلان

چون نزاری هر زمان واله ترند